Tijd...
Vier dagen lang wonen wij in een bos/berghut in Zwitserland. De hut is niet bereikbaar met de auto of een ander vervoersmiddel. Vanaf een dorpje in de bergen is het ongeveer 60 minuten afdalen. 30 minuten op de weg lopend en daarna 30 minuten vanaf een grasberg het bos in.
Slingerend op een soort pad, kom je bij de hut. Heerlijk back to nature en we gaan op gevoel leven met eten en slapen. Dus geen telefoon aan. Er is geen elektriciteit en alleen water als de bron werkt en dat ligt aan het weer. We hebben minimaal meegenomen. Het zit in 3 rugzakken, water, warme kleding, korte kleding en eten. De slaapzakken hielden we in onze handen.
De hut is 4x3 meter met een openhaard erin. Het ruikt overal naar rook. Hij staat midden in het bos. Eer is een leefplaats van zo’n 15m2 met een vuurplaats en een buitenkeuken. Er ligt wat hout naast onder een golfplaat. We hebben uitzicht op de bergen. Ergens onder ons horen we regelmatig een trein rijden.
De bron is iets verderop het bos in en de buitenwc is nog iets verder lopen. Met de deur open hebben we in ons leven nog nooit zo’n mooi uitzicht gehad op de wc.
We zijn de eerste dag pas aan het einde van de dag aangekomen en hebben redelijk kunnen inschatten hoe laat het zou zijn. Denken we.
De volgende ochtend zijn we wakker geworden met licht. Het kost uren om te ontbijten, spelletjes te doen, vuur maken en eigenlijk weet ik niet meer precies wat we precies doen. In de zon zitten, hout sprokkelen, de bron ontdekken, frambozen plukken en samenzijn. Zoiets...
Ondertussen hebben we wel drie keer gegeten en aangezien ik de nacht nagenoeg niet had geslapen en zoonlief zag gapen, dacht ik dat het wellicht bedtijd is. Mijn man had weer honger, wat niet heel gek is, die heeft altijd honger (ik meestal ook) en meende dat het nog geen bedtijd was. Mijn zoon was nog niet moe zei hij ondanks gapen. En op mijn interne klok kan ik niet bouwen na zo weinig slaap. We gingen met ons drieën op gevoel leven zonder tijd. Dat is tenslotte onze natuur en zo willen we leven op dit moment. We zijn zo gemaakt, dus dat wij kunnen wij. Toch?!?!
Hup, mijn zoon en ik tandenpoetsen en zoonlief pyjama aan. Hij deed het braaf en zei: "ik ben echt nog niet moe hoor, maar best".
We zijn naar buiten gelopen en hebben nog even gekeken naar de stand van de zon en gegokt hoe laat het was. De meningen lagen verdeeld en niemand wist of hij te vertrouwen was op z’n gevoel. We raakten in de war. Het gaf ons wel een gevoel van community om er zo mee bezig te zijn.
Uiteindelijk besloten we unaniem dat we een telefoon aanzetten om alleen de tijd te zien. Het werd de werktelefoon. We hebben opgeschreven wat je dacht wat voor tijd het zou zijn. De tijden die met allerlei beïnvloeding gevoeld werd waren: 19.30u, 19.45 en 20.30u.
De telefoon gaat aan en mijn man begint heel hard te lachen. Hij draait de telefoon om en er staat 16.38u op de telefoon. Iedereen ligt in een deuk. Zitten we dan, tanden gepoetst, met pyjama aan om naar bed te gaan. Geniaal!
We constateren dat we waarschijnlijk super vroeg uit bed zijn gegaan en er al een heel lange dag op hebben zitten. We zijn nagenoeg door onze voedselvoorraad heen. We hebben een lange avond als we hier blijven, dus pyjama uit, kleding aan en gaan met die banaan.
Tegelijk ervaren we dat we zo ver van de natuur zijn gegaan met z’n allen en dat het wel het verlangen is om meer en meer terug te gaan naar de natuur. We zijn de berg weer opgelopen via het bos en de weg waar de auto’s rijden. Na een uur klimmen zijn we bij de auto aangekomen. Door de regen heen en erg bezweet nemen we even een momentje van bezinning in de auto. We hebben zoveel moeite gedaan om boven te komen, dat alleen onze voedselvoorraad aan te vullen, niet goed voelt. We rijden 500 meter verder, alles net dicht gegaan, inmiddels is het 18.00u geweest. Ik zie ergens vlaggetjes hang en mensen zitten en kijk met een snelle blik naar binnen. Terwijl we met de auto er langs rijden, ziet het er uit als een hotel. We gaan het doen! We gaan voor de 4e keer eten, we hebben kneiterveel trek en er wordt plaats voor ons gemaakt bij een tafel met een bordje RESERVE.
Joepie. We hebben heerlijk gegeten en beginnen aan de weg terug. Het regent weer en glijdend van de grasberg was wel spannend. Drie uur later vanaf het moment dat we vertrokken, zijn we weer terug. Moe, trots en voldaan en weer helemaal bezweet, zere benen en voeten van de oneffen wegen. Wij hebben het op onze gympjes gelopen. Het vuur binnen stoken we op en we lachen nog steeds over ons tijdsbesef en hoe bizar het is om 2u te wandelen/klimmen voor eten. Die nacht hebben we geslapen als een blok en werden om 08.30u wakker (gemaakt door zoonlief).
Tijd, besef, natuur, instinkt. Dat is nog ‘ns een uitdaging!
Slingerend op een soort pad, kom je bij de hut. Heerlijk back to nature en we gaan op gevoel leven met eten en slapen. Dus geen telefoon aan. Er is geen elektriciteit en alleen water als de bron werkt en dat ligt aan het weer. We hebben minimaal meegenomen. Het zit in 3 rugzakken, water, warme kleding, korte kleding en eten. De slaapzakken hielden we in onze handen.
De hut is 4x3 meter met een openhaard erin. Het ruikt overal naar rook. Hij staat midden in het bos. Eer is een leefplaats van zo’n 15m2 met een vuurplaats en een buitenkeuken. Er ligt wat hout naast onder een golfplaat. We hebben uitzicht op de bergen. Ergens onder ons horen we regelmatig een trein rijden.
De bron is iets verderop het bos in en de buitenwc is nog iets verder lopen. Met de deur open hebben we in ons leven nog nooit zo’n mooi uitzicht gehad op de wc.
We zijn de eerste dag pas aan het einde van de dag aangekomen en hebben redelijk kunnen inschatten hoe laat het zou zijn. Denken we.
De volgende ochtend zijn we wakker geworden met licht. Het kost uren om te ontbijten, spelletjes te doen, vuur maken en eigenlijk weet ik niet meer precies wat we precies doen. In de zon zitten, hout sprokkelen, de bron ontdekken, frambozen plukken en samenzijn. Zoiets...
Ondertussen hebben we wel drie keer gegeten en aangezien ik de nacht nagenoeg niet had geslapen en zoonlief zag gapen, dacht ik dat het wellicht bedtijd is. Mijn man had weer honger, wat niet heel gek is, die heeft altijd honger (ik meestal ook) en meende dat het nog geen bedtijd was. Mijn zoon was nog niet moe zei hij ondanks gapen. En op mijn interne klok kan ik niet bouwen na zo weinig slaap. We gingen met ons drieën op gevoel leven zonder tijd. Dat is tenslotte onze natuur en zo willen we leven op dit moment. We zijn zo gemaakt, dus dat wij kunnen wij. Toch?!?!
Hup, mijn zoon en ik tandenpoetsen en zoonlief pyjama aan. Hij deed het braaf en zei: "ik ben echt nog niet moe hoor, maar best".
We zijn naar buiten gelopen en hebben nog even gekeken naar de stand van de zon en gegokt hoe laat het was. De meningen lagen verdeeld en niemand wist of hij te vertrouwen was op z’n gevoel. We raakten in de war. Het gaf ons wel een gevoel van community om er zo mee bezig te zijn.
Uiteindelijk besloten we unaniem dat we een telefoon aanzetten om alleen de tijd te zien. Het werd de werktelefoon. We hebben opgeschreven wat je dacht wat voor tijd het zou zijn. De tijden die met allerlei beïnvloeding gevoeld werd waren: 19.30u, 19.45 en 20.30u.
De telefoon gaat aan en mijn man begint heel hard te lachen. Hij draait de telefoon om en er staat 16.38u op de telefoon. Iedereen ligt in een deuk. Zitten we dan, tanden gepoetst, met pyjama aan om naar bed te gaan. Geniaal!
We constateren dat we waarschijnlijk super vroeg uit bed zijn gegaan en er al een heel lange dag op hebben zitten. We zijn nagenoeg door onze voedselvoorraad heen. We hebben een lange avond als we hier blijven, dus pyjama uit, kleding aan en gaan met die banaan.
Tegelijk ervaren we dat we zo ver van de natuur zijn gegaan met z’n allen en dat het wel het verlangen is om meer en meer terug te gaan naar de natuur. We zijn de berg weer opgelopen via het bos en de weg waar de auto’s rijden. Na een uur klimmen zijn we bij de auto aangekomen. Door de regen heen en erg bezweet nemen we even een momentje van bezinning in de auto. We hebben zoveel moeite gedaan om boven te komen, dat alleen onze voedselvoorraad aan te vullen, niet goed voelt. We rijden 500 meter verder, alles net dicht gegaan, inmiddels is het 18.00u geweest. Ik zie ergens vlaggetjes hang en mensen zitten en kijk met een snelle blik naar binnen. Terwijl we met de auto er langs rijden, ziet het er uit als een hotel. We gaan het doen! We gaan voor de 4e keer eten, we hebben kneiterveel trek en er wordt plaats voor ons gemaakt bij een tafel met een bordje RESERVE.
Joepie. We hebben heerlijk gegeten en beginnen aan de weg terug. Het regent weer en glijdend van de grasberg was wel spannend. Drie uur later vanaf het moment dat we vertrokken, zijn we weer terug. Moe, trots en voldaan en weer helemaal bezweet, zere benen en voeten van de oneffen wegen. Wij hebben het op onze gympjes gelopen. Het vuur binnen stoken we op en we lachen nog steeds over ons tijdsbesef en hoe bizar het is om 2u te wandelen/klimmen voor eten. Die nacht hebben we geslapen als een blok en werden om 08.30u wakker (gemaakt door zoonlief).
Tijd, besef, natuur, instinkt. Dat is nog ‘ns een uitdaging!