Schiphol
Alleen al het rijden naar Schiphol toe: Dat je de vliegtuigen aan je rechterkant ziet staan, andere vliegtuigen die aankomen vliegen of net gaan landen. Vervolgens rijd je de parkeerplaats op die overvol staat en zodanig dat je naar de andere kant van dat vlak moet rijden voor een parkeerplek waar er dan ineens genoeg voor het uitkiezen is. Je wilt op één of andere manier toch altijd gewoon een goede plek hebben. Nee, die voelt niet goed. Nee, die is onhandig,. Nee, dat is echt te krap, want ik wil wel ruimte met inparkeren. Oh die is ook krap, maar ja, ik moet toch ergens parkeren. Ja, deze voelt goed. Weet je... ik ga die gewoon doen!
Ik loop de parkeerplaats over en was al best goed en wel onderweg en hoorde: mevrouw, mevrouw, u bent uw bloemen verloren. Ik loop een eindje terug en ja hoor, het koffieboeketje dat ik in mijn tas op mijn rug had gedaan, was eruit gevallen zonder dat ik dat voelde. Wat super aardig dat iemand mij daar op attendeerde. Ik werd blij van het omzien naar een ander en liep opgewekt verder.
En dan loop je toch nog vrij snel de grote slurf in en wil je naar het toilet. Oh wat moet je nodig want onderweg heb je lekker met je opendak je theetje gedronken en dan ook een flinke bak thee in van die lekkere Ikea glazen waar 33cl in gaat. Tja, dat is altijd een risico wanneer je gaat autorijden en drinken. En dan ineens zijn er meer mensen die naar de wc willen. Een lange rij waar ik echt geen tijd meer voor heb om op te wachten want ik moet nodig. Ik loop wel door. Inmiddels weet ik goed de weg op Schiphol dus ga ik wel naar een andere wc.
Na de rolbaan, want een roltrap kan je het niet noemen, er zitten geen treden in, kom je in de grote hal van Schiphol aan waar je ook naar de treinen kunt gaan. Mijn hart gaat open, zoveel mensen die er lopen en op reis zijn. Iedereen heeft een bestemming, iedereen gaat ergens naar toe en ik weet niet waarheen. Spannend...
Het sfeertje dat er heerst met reizen heeft mij altijd mijn hart doen opspringen. Het gaan, de vrijheid, nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe plaatsen ontdekken, op een andere manier jezelf verplaatsen dan per eigen auto of fiets. En er heerst ook altijd een opgewekte sfeer rondom reizen en vakantie. Ik neem een moment om alles in mij op te nemen terwijl ik aan het lopen ben. De conclusie dat ik nu niet op reis ga en niet mijn hart daarin volg op dat moment, dat ervaar ik heel sterk en duw ik weg om niet teleurstelling te voelen. Ik laat mijn hart opengaan en ga verder dromen over mijn eigen reizen, waar ik heen zou willen, wat ik zou willen doen, wat ik zou willen zien, wat het met mij zou doen als ik weer in een vliegtuig zou zitten. Ik wil mijn paspoort hebben en nu een wereldreis maken. En op dat moment stijg ik bijna op en is het alsof ik wel zelf aan het reizen ben, ik voel me zoooooooo ontzettend blij op dat moment. Wat een ultiem gevoel geeft dat.
Het geeft je een kick, een boost, zelfvertrouwen en heel veel zin in actie. Met een big smile kom ik aan bij de hal waar ik mijn zus en zwager met kind ga opvangen. Okeej, hier is het en het vliegtuig is nog niet geland en ik moet nog steeds enorm naar de wc dus ik loop weer terug. Oh ja, ik had eerder kunnen afslaan naar de wc toen ik onderweg was. Ik was alleen te druk met dromen en ervaren om mij heen dat ik toch eerst mijn doel van de Terminal opzoeken achteraan ging. En de wc was inderdaad niet druk, deze staat in de grote hal en daar is nagenoeg altijd plek. Best apart als ik er over nadenk.
Eenmaal terug in de hal aangekomen zie ik dat het vliegtuig nog niet is geland. Ga ik wel of niet een chocomelk halen bij de Starbucks. Ik trakteer mijzelf te weinig en ik mag er meer aan gaan denken. Echt per se zin heb ik niet en koffie drink ik niet,. In het kader van voor jezelf zorgen, ga ik toch de Starbucks binnen. Deze zit wel zo op de hoek van de Terminal, dat het geen probleem is al zouden ze ineens wel door de deuren naar buiten komen lopen.
Eenmaal in de Starbucks ben ik aan het zoeken op het bord. Tegelijk zie ik rechts op de grond iemand zitten met de rug naar mij toe.. Hij heeft niet in de gaten dat ik er sta. Ik ben nog steeds niet overtuigd dat ik wel een chocomelk ga halen en kijk nog even rond. Er is verder niets wat aan mij dieet voldoet dan alleen een soja chocomelk en ik loop een paar stappen naar rechts en links. Nog steeds niemand die is opgestaan en mij heeft gezien. Weet je wat, ga het gewoon niet doen, dit is je teken, loop gewoon weer naar buiten. En dat heb ik gedaan. Geen chocomelk en wel een kleine overwinning dat ik mag luisteren naar mijn innerlijke ik die precies weet wat ik nodig heb.
Bij de Terminal zie ik inmiddels dat het vliegtuig geland is. Ik ga bij de deuren staan met mijn bosje bloemen in de hand. En dan begint het wachten en kijken naar de stromen mensen die uit de deuren komen. De piloten, stewardessen, alleen reizigers, gezinnen met kleine kinderen, vriendinnen, zakenlieden, er komt vanalles voorbij uit die stroom mensen. En nog steeds zie je niet je bekende mensen komen. Ondertussen zijn er mensen die opgewacht worden, mensen die elkaar omhelzen, die lachen, mensen die moeten huilen bij het weerzien. Wat een emoties komen er los bij het ontmoeten van elkaar. En ik sta daar, met mn bosje bloemen mee te huilen met anderen, mee te voelen wat het betekent om van iemand te houden en na een poos elkaar weer te zien. Ja dat doet veel met je emoties in je buik en ik kan al helemaal invoelen wat het doet om zo zelf jouw bekende te ontvangen en wat het teweegbrengt.
Zo sta ik 45 minuten te wachten, te kijken, te huilen, te lachen, te voelen en nog steeds geen bekende gezichten. Ik merk dat mijn energie, mijn opgewektheid en mijn emoties ergens een beetje op beginnen te raken ofzo. Ik word ook echt moe van het kijken naar die stromen mensen die voorbij komen. Het zijn er zooooveel.
En dan krijg ik telefoon. Een belangrijk telefoontje die ik opneem. Ik geef aan dat ik op Schiphol sta en kan zijn dat ik moet afbreken. We hebben het gesprek en uiteraard komen tijdens het gesprek de bekende gezichten aan. Ik geef een omhelzing met dat ik mijn telefoongesprek aan het afronden ben.
Alles wat ik in die 45 minuten heb doorvoelt en bedacht aan hoe het zou zijn met het weerzien in de sfeer waar we staan, was niets meer van over. Het was een fijn weerzien en op een ‘gewone’ manier alsof ik ze 3 dagen geleden nog heb gezien en het
Ik loop de parkeerplaats over en was al best goed en wel onderweg en hoorde: mevrouw, mevrouw, u bent uw bloemen verloren. Ik loop een eindje terug en ja hoor, het koffieboeketje dat ik in mijn tas op mijn rug had gedaan, was eruit gevallen zonder dat ik dat voelde. Wat super aardig dat iemand mij daar op attendeerde. Ik werd blij van het omzien naar een ander en liep opgewekt verder.
En dan loop je toch nog vrij snel de grote slurf in en wil je naar het toilet. Oh wat moet je nodig want onderweg heb je lekker met je opendak je theetje gedronken en dan ook een flinke bak thee in van die lekkere Ikea glazen waar 33cl in gaat. Tja, dat is altijd een risico wanneer je gaat autorijden en drinken. En dan ineens zijn er meer mensen die naar de wc willen. Een lange rij waar ik echt geen tijd meer voor heb om op te wachten want ik moet nodig. Ik loop wel door. Inmiddels weet ik goed de weg op Schiphol dus ga ik wel naar een andere wc.
Na de rolbaan, want een roltrap kan je het niet noemen, er zitten geen treden in, kom je in de grote hal van Schiphol aan waar je ook naar de treinen kunt gaan. Mijn hart gaat open, zoveel mensen die er lopen en op reis zijn. Iedereen heeft een bestemming, iedereen gaat ergens naar toe en ik weet niet waarheen. Spannend...
Het sfeertje dat er heerst met reizen heeft mij altijd mijn hart doen opspringen. Het gaan, de vrijheid, nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe plaatsen ontdekken, op een andere manier jezelf verplaatsen dan per eigen auto of fiets. En er heerst ook altijd een opgewekte sfeer rondom reizen en vakantie. Ik neem een moment om alles in mij op te nemen terwijl ik aan het lopen ben. De conclusie dat ik nu niet op reis ga en niet mijn hart daarin volg op dat moment, dat ervaar ik heel sterk en duw ik weg om niet teleurstelling te voelen. Ik laat mijn hart opengaan en ga verder dromen over mijn eigen reizen, waar ik heen zou willen, wat ik zou willen doen, wat ik zou willen zien, wat het met mij zou doen als ik weer in een vliegtuig zou zitten. Ik wil mijn paspoort hebben en nu een wereldreis maken. En op dat moment stijg ik bijna op en is het alsof ik wel zelf aan het reizen ben, ik voel me zoooooooo ontzettend blij op dat moment. Wat een ultiem gevoel geeft dat.
Het geeft je een kick, een boost, zelfvertrouwen en heel veel zin in actie. Met een big smile kom ik aan bij de hal waar ik mijn zus en zwager met kind ga opvangen. Okeej, hier is het en het vliegtuig is nog niet geland en ik moet nog steeds enorm naar de wc dus ik loop weer terug. Oh ja, ik had eerder kunnen afslaan naar de wc toen ik onderweg was. Ik was alleen te druk met dromen en ervaren om mij heen dat ik toch eerst mijn doel van de Terminal opzoeken achteraan ging. En de wc was inderdaad niet druk, deze staat in de grote hal en daar is nagenoeg altijd plek. Best apart als ik er over nadenk.
Eenmaal terug in de hal aangekomen zie ik dat het vliegtuig nog niet is geland. Ga ik wel of niet een chocomelk halen bij de Starbucks. Ik trakteer mijzelf te weinig en ik mag er meer aan gaan denken. Echt per se zin heb ik niet en koffie drink ik niet,. In het kader van voor jezelf zorgen, ga ik toch de Starbucks binnen. Deze zit wel zo op de hoek van de Terminal, dat het geen probleem is al zouden ze ineens wel door de deuren naar buiten komen lopen.
Eenmaal in de Starbucks ben ik aan het zoeken op het bord. Tegelijk zie ik rechts op de grond iemand zitten met de rug naar mij toe.. Hij heeft niet in de gaten dat ik er sta. Ik ben nog steeds niet overtuigd dat ik wel een chocomelk ga halen en kijk nog even rond. Er is verder niets wat aan mij dieet voldoet dan alleen een soja chocomelk en ik loop een paar stappen naar rechts en links. Nog steeds niemand die is opgestaan en mij heeft gezien. Weet je wat, ga het gewoon niet doen, dit is je teken, loop gewoon weer naar buiten. En dat heb ik gedaan. Geen chocomelk en wel een kleine overwinning dat ik mag luisteren naar mijn innerlijke ik die precies weet wat ik nodig heb.
Bij de Terminal zie ik inmiddels dat het vliegtuig geland is. Ik ga bij de deuren staan met mijn bosje bloemen in de hand. En dan begint het wachten en kijken naar de stromen mensen die uit de deuren komen. De piloten, stewardessen, alleen reizigers, gezinnen met kleine kinderen, vriendinnen, zakenlieden, er komt vanalles voorbij uit die stroom mensen. En nog steeds zie je niet je bekende mensen komen. Ondertussen zijn er mensen die opgewacht worden, mensen die elkaar omhelzen, die lachen, mensen die moeten huilen bij het weerzien. Wat een emoties komen er los bij het ontmoeten van elkaar. En ik sta daar, met mn bosje bloemen mee te huilen met anderen, mee te voelen wat het betekent om van iemand te houden en na een poos elkaar weer te zien. Ja dat doet veel met je emoties in je buik en ik kan al helemaal invoelen wat het doet om zo zelf jouw bekende te ontvangen en wat het teweegbrengt.
Zo sta ik 45 minuten te wachten, te kijken, te huilen, te lachen, te voelen en nog steeds geen bekende gezichten. Ik merk dat mijn energie, mijn opgewektheid en mijn emoties ergens een beetje op beginnen te raken ofzo. Ik word ook echt moe van het kijken naar die stromen mensen die voorbij komen. Het zijn er zooooveel.
En dan krijg ik telefoon. Een belangrijk telefoontje die ik opneem. Ik geef aan dat ik op Schiphol sta en kan zijn dat ik moet afbreken. We hebben het gesprek en uiteraard komen tijdens het gesprek de bekende gezichten aan. Ik geef een omhelzing met dat ik mijn telefoongesprek aan het afronden ben.
Alles wat ik in die 45 minuten heb doorvoelt en bedacht aan hoe het zou zijn met het weerzien in de sfeer waar we staan, was niets meer van over. Het was een fijn weerzien en op een ‘gewone’ manier alsof ik ze 3 dagen geleden nog heb gezien en het