Ik ben een doener
Ik ben een doener, een enorme doener.
Voordat ik het door heb, heb ik al een actie ondernomen. Dat zijn ook acties die niet altijd even handig zijn ook lijkt het het meest logische of het beste om te doen.
Mijn man zou deze ochtend zoonlief gaan regelen met douchen, ontbijten en naar school brengen, zodat ik, mama, niet gelijk aansta als ik wakker word en daardoor meer in de rust kan komen wat voor nu een belangrijk thema is in mijn leven. Appeltje eitje denk je dan. Gewoon blijven liggen, that’s it.
Mijn zoon wordt wakker en komt even heerlijk tegen mij aankruipen. Ik was nog half slapend, wetend dat ik mijzelf liefdevol mag dwingen te blijven liggen en zeg zachtjes: "Ga maar douchen lieverd". Hopend dat ik verder kan slapen. Hij stapt uit bed en komt 3 seconde later weer terug om te knuffelen en zegt: "Jij bent zo lekker warm dus ik kom nog even bij je liggen". De qualitytime die je dan samen hebt en de band tussen moeder en zoon is zoooo waardevol dat je vergeet om alleen aan je rust en jezelf te denken. Resultaat: wakker.
Oh ja, zijn nagels moeten nog geknipt. Dat kan echt niet meer. Hij gaat zo drie dagen naar papa en die gaat dat niet doen en mijn man durft het niet te doen. Ik ga mijn bed uit... Nagels knippen... En weer mijn bed in.
Het gaat heel goed beneden. Weet je.. Ik ga er wel even uit. Ga ik de laatste 10 minuten er gezellig bij zitten. Even met ze knuffelen en dan weer terug in bed om mijn rust te pakken. Ik kom er bij zitten en er verandert iets in de doorgaan-houding van zoonlief. Hij vergeet ineens te eten. Gaat kletsen, zit te dromen en mijn man spoort steeds aan om door te gaan omdat ze bijna weggaan en vraagt vriendelijk aan mij of ik niet zoveel wil praten want het ging net zo goed.
Ik heb al snel door dat het door mijn aanwezigheid komt. Dat geeft een dubbel gevoel.
In no-time ga je jezelf voorbij waar anderen niet op zitten te wachten, herken je dat?
Voordat ik het door heb, heb ik al een actie ondernomen. Dat zijn ook acties die niet altijd even handig zijn ook lijkt het het meest logische of het beste om te doen.
Mijn man zou deze ochtend zoonlief gaan regelen met douchen, ontbijten en naar school brengen, zodat ik, mama, niet gelijk aansta als ik wakker word en daardoor meer in de rust kan komen wat voor nu een belangrijk thema is in mijn leven. Appeltje eitje denk je dan. Gewoon blijven liggen, that’s it.
Mijn zoon wordt wakker en komt even heerlijk tegen mij aankruipen. Ik was nog half slapend, wetend dat ik mijzelf liefdevol mag dwingen te blijven liggen en zeg zachtjes: "Ga maar douchen lieverd". Hopend dat ik verder kan slapen. Hij stapt uit bed en komt 3 seconde later weer terug om te knuffelen en zegt: "Jij bent zo lekker warm dus ik kom nog even bij je liggen". De qualitytime die je dan samen hebt en de band tussen moeder en zoon is zoooo waardevol dat je vergeet om alleen aan je rust en jezelf te denken. Resultaat: wakker.
Oh ja, zijn nagels moeten nog geknipt. Dat kan echt niet meer. Hij gaat zo drie dagen naar papa en die gaat dat niet doen en mijn man durft het niet te doen. Ik ga mijn bed uit... Nagels knippen... En weer mijn bed in.
Het gaat heel goed beneden. Weet je.. Ik ga er wel even uit. Ga ik de laatste 10 minuten er gezellig bij zitten. Even met ze knuffelen en dan weer terug in bed om mijn rust te pakken. Ik kom er bij zitten en er verandert iets in de doorgaan-houding van zoonlief. Hij vergeet ineens te eten. Gaat kletsen, zit te dromen en mijn man spoort steeds aan om door te gaan omdat ze bijna weggaan en vraagt vriendelijk aan mij of ik niet zoveel wil praten want het ging net zo goed.
Ik heb al snel door dat het door mijn aanwezigheid komt. Dat geeft een dubbel gevoel.
In no-time ga je jezelf voorbij waar anderen niet op zitten te wachten, herken je dat?