De aardbeienplant
Wij hebben aardbeien in de tuin groeien. Dat begon met het kopen van een plantje. Je ziet een stengel en wat groene blaadjes en het is klein. De plantjes worden in de volle grond gepoot en kregen water. Het eerste jaar kwamen er bloemetjes uit en mijn knipte die eraf. Hij vertelde dat de aardbeienplantjes daardoor sterker worden, er meer aardbeien aan gaan groeien en de kwaliteit daardoor beter is.
Wat een beeld bij jezelf, dat als je groeit en je ziet jezelf bloeien, dan niet de vruchten direct laten komen, ga nog maar even terug, knip jouw bloemetjes eraf ook al voelt dat heel raar. Door dat te doen bloei je later nog meer, voller en de kwaliteit zal sterk en beter zijn.
En dan een jaar later, heb ik aardbeien in mijn hand, ik keek vanmorgen er opnieuw naar met het afhalen van de kroontjes en overdacht dat ik het perfectiebeeld heb van de natuur. De natuur is perfect. Dat is het allerbeste. Puntuit!
Als ik de aardbeien bekijk, zijn die met plekjes, randjes, diverse vormen Helemaal niet perfect zoals je die in de winkel ziet liggen. De ene is heel klein, de volgende is enorm groot, de ander is te zacht en deze heeft een bruine plek en die is al uitgehold door waarschijnlijk een vogel.
De aardbeien in de winkel zijn, denk ik, gemanipuleerd, mooi glimmend laagje opgespoten, wellicht degene die niet aan de normen van grootte en uiterlijk, weggegooid. In de winkel hebben ze een prachtige kleur, aantrekkelijk gemaakt om te kopen.
Is dat mijn perfectiebeeld wat de voedselindustrie in mijn hersenen heeft gepland?
Zijn de aardbeien uit de natuur dan toch niet perfect? Er ontstaat een innerlijk conflict bij mij over, wat is perfectie?
Ik blijf bij mijn overtuiging dat de natuur perfect is en het allerbeste. En ik leer vandaag dat juist de imperfectie perfect is en het allerbeste.
Tevens zou het saai zijn als wij allemaal hetzelfde zouden zijn, waarom moeten de aardbeien dat dan wel zijn in de winkel allemaal hetzelfde eruit zien willen ze gekocht worden?
Juist onze imperfectie die perfect is, maakt ons allemaal samen tot 1 mooi geheel en heel aantrekkelijk.
Wat een beeld bij jezelf, dat als je groeit en je ziet jezelf bloeien, dan niet de vruchten direct laten komen, ga nog maar even terug, knip jouw bloemetjes eraf ook al voelt dat heel raar. Door dat te doen bloei je later nog meer, voller en de kwaliteit zal sterk en beter zijn.
En dan een jaar later, heb ik aardbeien in mijn hand, ik keek vanmorgen er opnieuw naar met het afhalen van de kroontjes en overdacht dat ik het perfectiebeeld heb van de natuur. De natuur is perfect. Dat is het allerbeste. Puntuit!
Als ik de aardbeien bekijk, zijn die met plekjes, randjes, diverse vormen Helemaal niet perfect zoals je die in de winkel ziet liggen. De ene is heel klein, de volgende is enorm groot, de ander is te zacht en deze heeft een bruine plek en die is al uitgehold door waarschijnlijk een vogel.
De aardbeien in de winkel zijn, denk ik, gemanipuleerd, mooi glimmend laagje opgespoten, wellicht degene die niet aan de normen van grootte en uiterlijk, weggegooid. In de winkel hebben ze een prachtige kleur, aantrekkelijk gemaakt om te kopen.
Is dat mijn perfectiebeeld wat de voedselindustrie in mijn hersenen heeft gepland?
Zijn de aardbeien uit de natuur dan toch niet perfect? Er ontstaat een innerlijk conflict bij mij over, wat is perfectie?
Ik blijf bij mijn overtuiging dat de natuur perfect is en het allerbeste. En ik leer vandaag dat juist de imperfectie perfect is en het allerbeste.
Tevens zou het saai zijn als wij allemaal hetzelfde zouden zijn, waarom moeten de aardbeien dat dan wel zijn in de winkel allemaal hetzelfde eruit zien willen ze gekocht worden?
Juist onze imperfectie die perfect is, maakt ons allemaal samen tot 1 mooi geheel en heel aantrekkelijk.